Yazar: dilbirîn dilo

Evîn…

Niha tu radibî diçî. Here.
Qey çavên te dimînin ew jî diçin. Bila herin.
Halbûkî ez nikarim bêçavên te debar bikim, tu jî zanî
Xwedê zane em îro xweş hişyar bûn
Vebûna çavên me di hez kirinê de bû, tenê ji bo wê bû
Çûkek li ser tilîyên min danîbû, kûr kûr wîtwîtandubûn
Pevşabûnek hatibû êdî neçûbû
Di duhan de jarbûna me ya berîn tunebû
Te digot qey qet nebûbû
Halbûkî dilê min aha li vir lêdida
Aha li vir hêşînahîya dêhnnedayîya di çavên te de, galegalên xweş
Stenbol
Aha li vir jî goştê te zêde dibe ku dest tê didim galegalên te, cîhanên te
Wisa rastker, wisa bicîhker bû hez
Dema li pira Karakoy baran dibarîya
Heke bihîştibana dê asîman xwe bikira du felqe
Lewra em du kes bûn
Halbûkî îskanek av bes bû ji bo şil kirina porê te
Têr bûna me di serê kerîyek nên û du zeytûnan de bû
Ez te carek maç bikim dilê duduyan diman
Ez bibêjim du car maç bikim stûyê sisêyan ditewe
Di cîyê rûyê te diqede û laşê te dest pê dike
Memikên te hebûn
Memikên te qehreman bûn
Dawî
Dawîya wê qencî û xweşî
Yüzünün bitip vücudunun başl

Cemal Sureya
Werger ji tirkî: Dilbirîn Dilo

Merheba Nalan

Merheba Nalan
Merheba ferişteha xemgîn
Merheba Nalan
Merheba kulîlka xeyîdî
Merheba Nalan
Merheba buhoka peçiqîn
Merheba Nalan
Merheba rastiya hezîn

Merheba Nalan
Ev tu yî?
An jî ez dibêjim qey tu yî
Bila yek qurmiçikek li min de
Ka were ronahîyê ez te bibînim
Wan çavên te yên ji derewan jî derwîn
Yên min yeknesak dikin

Merheba Nalan
Ma tu ji amortî derketî rinda min?
Binêr, dîsa te em şapoşewlo kirin
Me çi xweş jî ji bîr kiribû
Û çi xweş qedîya bû
Ew rêzefîlma dû-dirêj a beredayî
Te dî di beşa dawîn de te bêbextî li min kiribû
Tu çûbûy koşka Nûbar Beg ya Tarabyayê
Te dî, te li cem hevalê min Xalîd Akçatepe
Ez red kiribûm
Ha wê demê tu di çavê min de bûy wek alavek kevin a êdî kevnefiroş jî nagirin, ji bo min tu nemabûy

Merheba Nalan, merheba
Rêwîya bêbilêta behra poşmanîyan
Merheba,lîstikvana qerekterê çîna duduyan a xeyalên artîstbûnê
Ez di dê… gel û bînerên rêzdar
Ez di dê…
Ez di dê….
Binêr ezê bigrîm ha
Zû bila yek vanayên xerabe yên çavên min bigire
Halbûkî,  di wê rêya febrîqê de
Em bi hev re şil bûbûn, di gelek şilîyan de
Û wê rojê, nale nala ajaleke feqîrik bû li nava herîya kêleka rê
Ku Nûbar beg lê xistibû û revîyabû
Û ji bo wê ajalê jî êşîyabû
Wî dilê te yî ezperest
Û min, ewilîn tu wisa nas kirî
Û rehnên min jî wisa kir qijînî

Merheba Nalan, Merheba
Keçika herî qure ya taxa me ya jar
Merheba, ya ku ketibû torên şaş
Ew  masîstêrka muhteşem
Dema min li te dinêrt, ez tije dibûm wek ewran
Ez tije dibûm û nikaribûm bi ti hawayî bibarim
Dema te li min dinêrt
Kelogirîyekê xwe li qirika min digirt
Xurûrekê ez digirtim, nikaribûm bigirîm
Ez çi serketîyê te bûm!
Te dî çawa ajal çêlikên xwe dialêsin
Eynen wisa
Çi bengînî bû ya me
Te dî,  Ferhat çawa çîya qul kirine
Eynen wisa
Û ew çûyîn çûyîneke çawa bû
Te dî, trênek tê di ser re derbaz dibe
Eynen wisa
Of Nalan of
Heke tu zanibî min çi kişandine
Tu yê ji ber vê xeberê bimira
Ez ewqas bibêjim:
Te dî, tu bibûya kevirek
Yanî tu bibûya kevirek
Tu yê bibûya du felqe
Neçe Nalan, bise
Ji kerema xwe dîsa neçe
Tu guh nede gotinên minên eletewş
Naa ..  na ez nagirîm
Qey dûya cixarê kete çavên min
Belbî jî tu mafdar bûy
Li vê taxê ne rêya te vedibû
Ne jî qama te dirêj dibû
Him diya te jî miribû
Û kolana we,
Bi qasî ku nikaribe êşa te hilgire teng bû
Her tişt berbipaş ve diçû
Xelkê dest ji kar û barê xwe berdabû
Li ser me difikirîn
Di bin me de palas tunebû
Li ser me xanî tunebû
Keçika ereb di şibakê de dinêrî
Piştî tu çûyî, ez
Qe nepirse
Min destê xwe avêt çi karî, min ew kar xera kir
Çimkî tekane tişta te bi min bide jibîr kirin ev bû
Min hemû qezencên xwe dan ser şerabê
Lê kirasê te yî bûkanî hê jî li cîhê xwe ye
Min mala me ya bi pencera bê ya mîratmal jî nefirot
Heke derewan dikim, ji cîhê xwe ranebim
Min yek rojek jî tu ji bîr nekirî

Merheba Nalan
Merheba ferîşteha xemgîn
Merheba bextreşa min, bêsiûda min
Merheba destê minî lerzok, pişta mina bi êşk
Çonga mina bi êş, jêvenegera min
Lê Nejdet Tosûn mir
Êdî tu yê xwarinan bipêjî
Ezê jî zeletê çêkim
Wek Samî Hazînses nebe jî
Ezê bexçe bi kulîlkên tu ji wan hez dikî bixemilînim
Kemal Sûnal jî mir Nalan
Me hebo hebo apo yên dilqenc bi rê kirin
Û dinya qirêj bû
Fîlm xera bûn
Êdî wan evînên bêguneh nayên jiyîn
Tu heyî, ez heme
Û dinyayeke bêûjdan heye li der
Fîlma rasteqîn niha dest pê dike
Di vê sînemayê de temamê paldangan vala ne
Merheba Nalan, merheba
Tu pîrepisk ez pîrepiskeke şaşwaz
Law ji te hez dikim
Law  ku der zirav e bila wir biqete

Ûsiv xeyaloglu
Werger ji tirkî : Dilbirîn Dilo









Berhemên Teorîya Edebiyatê yên ku Dilawer Zeraq pêşniyaz kirine

1.Eleştiri kuramları. T. Yücel

2.Çözümleyici eleştiri, s. Gümüş

3.Saf ve düşünceli romancı, O. Pamuk

4.Yanlış okumalar, U. Ecu

5.Anlatı ormanlarında altı gezinti, U. Ecu

6.Açık yapıt, U. Ecu

7.Genç bir romancının itirafları, U. Ecu

8.Edebiyat kavramı, eleştirinin eleştirisi, T. Todorov

9.Edebiyat üstüne yazılar, M. Belge

10.Edebiyat yazıları, V. Nabakov

11.Edebiyat kuramı, T. Eagleton

12.Romantik yalan ve romansal hakikat, R. Gerard

13.Romanın yükselişi, İ. Vatt

14.Modernizmin eleştirisi, F. Jameson

15.Teoride sınıf ulus, edebiyat, A. Ahmed

16.Edebiyat ne işe yarar, R. Felski

17.Donkişottan günümüze roman, J. Parla

18.Karnavaldan romana, M. Bachtin

19.Saptırılmış vasiyetler, roman sanatı, M. Kundera

20.Roman sanatı, e. M. Forster

Bêyî ku haya wî ji kesê hebe di destê wî de bavûlek kevin ket hundir. Nizanibû ku ji bilî wî haya herkesê jê hebû lê ew di xema kesê de nebû. Her kes di tatêla jiyana xwe  de, li vê kafeya biçûk rûniştibû.
Çû li ber maseya ku hinek ji yên din dûr sekinî û bi wê xemsariya xwe li dora xwe mêze kir lê dîsa jî valahî didî di wê kafeya bi piraniya mişteriyên wê ji cotan tijje bûye.

Berê avek ji garson xwest, di dûv re dîsa bi wê giranîya ku hê jî ji ser xwe nehavêtîye li dora xwe nêrt,li valahîya xwe nêrt û bi tevgerek tirsnak li ser kursîya darîn rûnişt. Piştî ku garson ava wî da ber wî jê pirsî gelo daxwazîyek wî ya din heye an ne. Spasî ji garson re kir û dîsa vegerîya nava xwe

Ne mîna ku li vir di nava şênîyên bajêr de be, xwe dîsa mehpûs, girtî hîs dikir

Nafikirim an jî nefikirinê difikirim ji ber min dest bi vê çalakiyê kir ez dinivîsim. Zêde heye an tune wî jî nizanim û xema min jî nîn e, seksîst difikirim jin kirin kîjan dibînim seks tê hişê min pirtûkan dinuvîsim di holê xwe de helbest jî êdî ne mîna berê ne carna tên,dengê cehaletê tê guhê min ev çalakî jî ji min re ne mîna ku rast  be  lê ji bo paqijîya binhişê xwe divê vê bikim,

Mirin jî tê hişê min,gelo ezê bimirim wê çi bibe cinet cehnimê horî jî hene şerab jî,nizanim heke axret hebe teqez ez cinetî me,qet dojehê nafikirim. Xweda heye tune ez li ser wê jî difikirim lê nizanim wê çawa bibe, a rastî hebe tunebe jî ne xema min e.

Evîn, ez hez dikim lê nayêm hez kirin,wisa hîs dikim. Evîna min mîna mazî ye,li kîjan dilî diçînim hêşîn nabe ji ber wê êdî newêrim hez jî bikim. Carina xwe wek ku ne hêjayî hezê hîs dikim ,baweriya min dişike ji mirovan û ji xwe nefret dikim  dixwazim bimirim. Carina jî dilê min bi min dişewite heyfa xwe bi xwe tînim. Hasilî bikutim evînê jî:)

Têkilîyên minên malbatî,nizanim çawa ye lê pir pir pasîf im. Teqez ji ber bavê min e bandora têkiliya wî û diya min li ser vê pasîfîya min heye. Mirovek mukemmelîyetçî ye ji tiştek razî nîn e. Ez bawer im jû ber wî ye ku ez ji temamê desthiladdariyê nefret dikim,heta ji desthilatdarîya xwedê jî nefrer dikim.

Li ser kar im

Ez îro dîsa westîyam, hingê westîyame destê min nikarin kefçîyê hildin.  Gel û xwendevanên xoşewistên ku li benda nivîsek xembar in.

Lê ez vê qencîyê bi we nakim,pêşîyan çi gotine,gotine qencî kurê kerê ye gel û hevalên qencîyan nakin û ji her kesê jî qencî dipên.

Nizanim nivîs li dora çi digere lê min nîyet heye ez çend tiştan ji we re binivîsim gel û xwendevanên ji xwendinê hez dikin lê nivîsên dirêj naxwînin.

Ha me got bila nivîsek ne xembar be lê bila çi be,tabî kî dîsa mijar erotîzm e bêguman,ma nivîsek ji pênûsa Dilo biherike û bi penîsê ve neyê girêdan dibe! Gel û bînerên, pornoyan bi dizîka temaşe dikin û li holê qala exlaqperestîyê dikin.

Min pir dirêj kir ne? De bila xêr be lo, heke we heta vir xwendibe hûnê du risteyên din jî karibin bixwînin, gel û hevalên ji herkesê re dibêjin bixwînin û qet naxwînin.

Ez îro dîsa ji ber westandinê kêlîyek bi wew ve çûme. Erê erê şeytan dîsa hat xewna min em bi hev kenîyan. Gel û cemaata ku bi her tiştî dikene û herkesê bi xwe dide kenandin lê ji kena şeytan fedî dike.

Min di xewna xwe de dît ku horîperîyek porxelek û çav belek li ser sînga min sûwar bûbû û ez di bin xwe de dipeçiqandim. Gel û xendevanên tim ji i serketinê hez dikin û dixwazin lê qet naxwazin xwe bikin bin.

Erê xewn ev bû mijar ev bû. Gel û hevalên nivîsa min dixwînin û dibêjin ev çi nivîs bû belqitîyoo.

Lîlav,”zexel” a Weysel Tirpan


Niha di dest min de pirtûkek ku tiştinên ji  temmamê jiyanê di naveroka xwe de dihebîne heye. Mîna ku nivîskarê vê pirtûkê di çîrokek xwe de behs dike ;
-Ez li pirtûkek digerim.
– Yeka çawa?
– Bila tê de evîn hebe,şer hebe,kuştin hebe,îxanet hebe, jin hebe, dawet hebe,zilamekî qeşeng hebe,desmal di dest de bila bibe sergovend tew,tew,tew,kî zava, kî paşa …
-Belê. Qasekî bisekine, ezê binivîsim û bînim…

Erê erê behsa “Lîlav ” a Weysel Tirpan dikim bi rastî jî wî wê pirtûka ku xwendevan xwestiye nivîsandiye û hanîye, tê de her tiştê jiyanê heye.

Pirtûk di sala 2016 an de ji weşanên avestayê derçûye,ji 148 çîrokan pêk tê. Bi piranî çîrokên li min bandor kirin çîrokên xerîbîyê bûn,çîrokên nîvcomayî,û çîrokên ji welatê xwe dûr ketî bûn.

Dema min ev pirtûk xwend bi hin çîrokan keniyam min nexwest çîrok biqede,bi hin çîrokan giriyam û min şikir kir ku çîrok ewqas kurt in. Pirtûk qediya lê naverokên wê di hişê min de govendê digirin. Gav min dikenînin,gav min xemgîn dikin lê tim û tim min didin ramandin. Erê erê,lehengên vê pirtûkê em in, nas û dostên me ne û yên ji me dûrketî ne.

Weysel tirpan bi vê berhema xwe bûye mînakek ji bo edebiyata cihanê çimkî kurteçîrokên wî pir kurt in hetta pirên wan ji yek hevokek pêk tê. Nizanim, belbî mîna ku dîsa nivîskar di çîrokek xwe de gotiye,ji tirsa mirinê ye ku wisa kurt nivîsandiye.

Lê çîrokek wî heye ji xeynî  sernavê wê tu tiştek nîn e lê peyamek pir watedar tê de heye. Navê çîrokê “zexel” e nivîskar ji xeynê vê peyvê tu tişt nenivîsiye,yanê bi  peyvek behsa çîroka  temmamê zexeliyan dike.  Belbî jî westindin e ew, lê ji bo min pir watedar bû.

Tirpan tenê bi nivîsa vê peyvê dixwaze bi xwendevan bide nîşan ku zexelî ev e tiralî ew e ku mirov naxwaze/nikare tu tişt bike.

Gelo ew tiştê ku vê jiyanê bi me dide jiyandin ango me dike dîlê jînê zexelî ye an tirsa zexelîyê ye? Yanê ji ber ku tu tiştek ku em bikin tunne loma em dijîn an em naxwazin Reqayê bibin loma em dijîn?

Bixwînin û biramînin…