Germa Havînê

Dîsa rojek ji rojên havîna germ Meta Meyro ji ber germê û xerabûna klîmayê derî pace tev de vekiribû, xwe û memikên xwe yên gir dabû ber baya ku ji bakur ve tê. Rehmek li avahîsazê xênî Hecî Nisret hanî. Tabî ne tenê ji bo pace kiribû bakur ji hin tiştên din jî bû rehme û xwezîya xwe dîsa bi wan rojên bi Hecî Nusret hanî. Gel û xwendeyên guhdêrîya klama Helîmcanê dikin û dibêjin “ramûsanek ji dev û lêvên şekirîn, yanaxên ehmdî xerxefkê ber guharan lê kerem kim”

Piştî ewqas xwezî û bîranînên mişt tije bi kêf, berê xwe û memikên xwe yên wek çîyayê gilîdaxê da bi hundir ve û li Xalê Celîlê ku ji xeynî qumandoya televîzyonê ti amûrek wî ya pevşabûnê nemaye mêze kir. Ofînek ji kezebê kişand û nifirek li bavê xwe yî (ne)rehmetî kir. Nizanim ji germa havînê ye an ji germa agirê wê ye Meta Meyro dikir bişewitîya. Gel û xwînerên li benda fantazîyên tazî lê nivîsek nîvtazî dixwînin.

Herçiqas bi dîtina Xalê Celîl yê ku bi qoltixê re bûye yek, moralê Meta Meyro xera bibe jî agirê wê wek wan bîranên bi Hecî Nisret û yên din gur bû. Çend caran di ber Xalê Celîl re hat û çû lê nêrt ku dîsa hesek jê nîn e hêvîya xwe jê birî û ji bo aveke hênik li xwe bike berê xwe da serşokê ne ji bo tişteke din ha. Gel û xwînerên guhdariya kilama ” temîya min liber be serê xwe bişo avê nerêj ” dikin.

Piştî li xwe kirina ava hênik Meta Meyro dîsa ji serşoyê derket lê hê jî agirê bedena wê venemirîbû gel û xwendeyên guhdêrên kilama “va ji hemamê derketî cot wey lim wey li min”

Meta Meyro bi hinceta hinek hênik bibe û tiştina bi rayê Xalê Celîl bide da ku agirê wê jî hinêk bê daketin,  pişkoja îçlikê heta zikê xwe vekir û bi kiras û binkirasê xwe yî ku ew jî nizane kê ji ku kengî jê re girtîye hew zanibû yê girtîye ne Xalê Celîl e, ji xwe û mêrê xwe re kir baweşîn lê….
Lê dîsa jî pisîka Xalê Celîl nenewî û hêrs û agirê Meta Meyro bi hevbre rabûn.  Gel û xwînerên kilama “xwedê bela havîn û zivistanên bê te bide” guhdarî dikin.

Bi wê hêrsê Meta Meyro hingî baweşîn kir ku dest û milê wê êşîyan û ket ber destê tixtoran, gel û xwendeyên gohdariya kilameke ser tixtoran dikin û dibêjin xwedê bela te bide Dilo, te dîsa di vê germa havînê de agirê me bilind kir danexist û diçin guhdarîya kilama Ciwan Haco ” sê caran wê maç da min, sê caran wê lêv da min” dikin.